Reizen in de voetsporen van opa en oma in IndonesieEen reis maken in de voetsporen van je opa en oma die in Indonesie hebben gewoond is indrukwekkend. Het heeft twee kanten. Mooi, omdat hun verhalen tot leven komen. Door in Indonesie te reizen komen vele verhalen tot leven. Geuren, het eten, de warmte, bloemen, kruiden: ze brengen verhalen naar boven. Herinneringen die je soms vergeten was. Het doet wat met je.
Er is ook het gemis. Het gemis omdat zij er niet meer zijn. En zij maken onderdeel uit van jouw leven. Jouw geschiedenis. Hun verhalen en hun leven in Indie zitten in jouw DNA. De liefde waarmee ze over Indonesie vertelden neem jij voor altijd mee. Op reis neem jij dat gevoel over, je snapt het meteen als je daar bent. Maar je moet er wel heen om dat gevoel te krijgen en te snappen.
Verhalen zijn er ook van verdriet. Er zijn hier op kantoor heel wat tissues gesnoten bij de voorbespreking. Ook mij raakt het enorm, want kampervaringen zijn heftig. Niet erg, want ik maakte zelf ook zo’n reis in de voetsporen van mijn oom dus ik ken de verhalen.
Hoe de Japanners destijds met mensen omgingen, het zijn pure oorlogsmisdaden. Dat laat me niet los en ook wij zijn dan erg verdrietig. We spraken gasten die nu nog Japans spreken door oorlogsherinneringen. Ik vond dat erg verdrietig. Een mevrouw die nooit een knuffeldier heeft gehad in haar jeugd. Een andere mevrouw die huilt om de mooie weekendjes aan zee in Java met haar ouders. Tranen van goede en kwade herinneringen.
De Nederlanders konden er ook wat van. We stippelden reizen uit naar plaatsen die geroemd worden vanwege het ‘Unesco wereld erfgoed’ zoals Sawah Loento. Kranten in Nederland roemen dan zo’n plek want o, wat hebben we daar lekker veel geld verdiend. Terwijl er Nederlanders waaronder meneer Delprat duizenden moderne slaven de mijnen instuurden. De mensen kwamen om door het harde werk en gebrek aan eten en hygiene.In Breda is er dan een singel naar zo iemand vernoemd… Onvoorstelbaar want in werkelijkheid was deze plek de Hel op Aarde. Het is enorm pijnlijk hoe weinig de Nederlander op de hoogte is van de echte geschiedenis in Indonesie. En hoe zelfs ‘journalisten’ van kranten zich er totaal niet in verdiepen voor ze iets schrijven. Je vraagt je af hoe serieus zij hun werk nog nemen.
In de meeste tijdschriften over de tweede wereldoorlog wordt met geen woord gesproken over onze medelanders en Indonesische slachtoffers in Azie. Ja, ik zeg Azie want niet alleen in Indonesie, bijvoorbeeld ook de Burma spoorweg, de Changi gevangenis en de Filipijnen waren de hel op aarde dankzij de Japanners. Er wordt zelfs gezegd dat de mensen ‘het daar niet zo slecht hadden als hier’. Wat een onnozelheid en gebrek aan kennis. Ons onderwijssysteem is compleet waardeloos als we onze kinderen dit niet meegeven.
Maar het gevoel dat blijft hangen van alle voetsporen reizen die we boeken is gelukkig: dankbaarheid en liefde. Dankbaarheid van de gasten dat ze zo’n reis kunnen maken. Dat spreken ze ook allemaal uit. Dat ze de warmte en gastvrijheid en de schoonheid van Indonesie helemaal over zich heen kunnen laten komen. Met alle emoties die daar dan bij horen.
Liefde, omdat die lieve voorouders voor altijd in jou mee reizen, hun verhalen zijn jouw verhalen. De trots dat jij hun kind bent. Of kleinkind. De band die er voor altijd zal zijn. En dat land en die ervaringen in Indonesie die jullie verbinden. Tijd bestaat niet. Alleen dezelfde geuren, glimlachen, hap rijst, die ervaren jullie hetzelfde. Toen en nu.
Indonesie is veranderd, natuurlijk. Modern geworden, met heel veel mensen, motorbikes en supermarkten. Maar wie een voetsporen reis maakt bezoekt de highlights en nemen we mee naar de plekjes buiten de gebaande paden. Om die sfeer van tempo doeloe wel degelijk te proeven. In Sumatra, Java en ook in het zogenaamd toeristische Bali.
Blijf ze maken, die ‘in de voetsporen van je opa en oma’- reizen.
Niets is beter voor de ziel dan deze ervaringen.
Mogen jullie in je leven en in die van alle generaties na jou vrede ervaren.
Lang leve bevrijd Indonesie 17-08-1945. Bhinneka Tunggal Ika.
Disanahlahku Rasa Senang.
#ditnooitmeer #vrede #voetsporenreis #sumatra #liefdevoorindonesie #indonesie #reizen #maatwerk #voetsporen
